منبع: دنیای جوان
تارنگاشت عدالت
مصاحبه «آندره شئر» با«»آلوارو گارسیا لینه‌آر» که از سال ۲۰۰۶ معاون ريیس‌جمهور بولیوی است
سوال: چند وقتی است که سخنی در مورد «پیمان بولیواری برای خلق‌های آمریکای ما» „آلبا“ که در سال ۲۰۰۴ به وسيلۀ هوگو چاوز و فیدل کاسترو تأسیس شد و بولیوی در آن عضویت دارد، گفته نمی‌شود. این پیمان امروز چه وظیفه‌ای دارد؟
پاسخ: «آلبا» امروز تنها مرجع منطقه‌ای است که از حق خلق‌ها در تعیین سرنوشت خويش دفاع می‌کند تا بتوانند مشکلات خود را بهتر حل کنند. ما نیازی به پند و اندرزگو از خارج نداریم. معضلات در کشورهای مختلف باید به وسيلۀ خلق همان کشورها از میان برداشته شود. ما اساس اصلی هم‌زیستی مسالمت‌آميز بین کشورها را محترم می‌شماریم.
ما در حال حاضر شاهد بهترین دوران در تاریخ „آلبا“ نیستیم. ضربه خوردیم، محاصره شدیم ولی هنوز قادر به مقاومتیم. ما مقاومت می‌کنیم، زیرا اعتقاد داریم که باز موج جدیدی از دولت‌های مترقی پدید خواهد آمد و فرآیند یکپارچگی در سطح، مجدداً گسترش خواهد یافت؛ یکپارچگی آمریکای لاتینی که خاضعانه خود را تسلیم یک قدرت خارجی نخواهد کرد. „آلبا“ همین‌طور مانند CELAC. یا اوناسور پی‌آمد یک دوران فوق‌العادۀ یکپارچگی خلق‌ها فارغ از اربابان بیگانه است. برای نخستين بار ما به عنوان شهروندان آمریکای لاتین به یکدیگر پیوستیم، بدون این‌که دیگران بتوانند برای ما تعیین تکلیف کنند. آن یک تجربه فوق‌العاده بود که باید مجدداً تکرار شود آن‌هم به صورت تزکیه شده و گسترده‌تر و با دربر گرفتن موضوعات اقتصادی و نه تنها سیاسی. ولی روشن است که آن تنها یک آغاز بود، یک دانه بذر. اکنون شاید باید زمستان را پشت سر نهیم. اما پس از زمستان بهار خواهد آمد و دانه بذر خواهد رويید و شکوفا خواهد شد.
سوال:“آلبا“ می‌تواند برای حل معضلاتی که امروز ونزوئلا را به لرزه درآورده چه نقشی ایفا کند؟
پاسخ: نخست این پرسش را می‌توان تنها بر مبنای اصل عدم دخالت قدرت‌های دیگر در امور داخلی ونزوئلا ارايه کرد. به هیچ‌وجه نه با تهدید دخالت نظامی در ونزوئلا. دوم: باید کمک کرد تا طرف‌های مختلف در ونزوئلا گردهم آیند و معضلات را مورد بحث قرار دهند. سوم: ما هر تصمیمی را که این نیروهای متضاد و مخالف اتخاذ کنند، مورد حمایت قرار خواهیم داد. ما کسی نیستیم که بتوانیم آن‌ها را هدایت کنیم ولی کسانی هستیم که می‌توانند در جلوگیری از دخالت و یا تجاوز نقش ایفا کنند. ما به این اعتماد می‌کنیم که خلق ونزوئلا به زودی در مورد راهی که دنبال خواهد کرد تا مشکلات اقتصادی و سیاسی خویش را از میان بردارد، تصمیم خواهد گرفت.
سوال:ما شاهد بودیم که چگونه در نیکاراگوئه و ونزوئلا با کمک قدرت‌های خارجی نیروهایی علیه دولت قانونی و منتخب مردم بسیج شدند. آیا نگران نیستید که ما در رابطه با انتخابات ریاست جمهوری بولیوی در ماه اکتبر سال جاری شاهد توطئه‌های مشابه باشیم؟
پاسخ:احتمال آن زیاد است ولی من از این فلسفه پیروی می‌کنم: اگر شما یک لیوان شیشه‌ای داشته باشید و سنگی به سوی آن پرتاب کنید و شیشه بشکند، چرا شیشه می‌شکند؟ آیا تقصیر سنگ است و یا به این خاطر که شیشه به اندازه کافی مقاوم نبود که در مقابل سنگ ایستادگی کند؟ از همه طرف همیشه سنگ‌هايی به سوی شیشه پرتاب خواهد شد. وظیفه ما این است شیشه‌ای بسازیم که شکسته نشود. در آن‌صورت شاید دیگر لیوان شیشه‌ای نباشد، بلکه لیوان فلزی است.
حمله از طرف نیروهای خارجی که حاکمیت، استقلال و حق تعیین سرنوشت خلق‌ها مورد پسند آنان نیست و خواستار یک آمریکای لاتین گوش به فرمان هستند که مدام محتاج خیرات و مبرات است، همیشه وجود خواهد داشت.
وظیفه نیروهای مترقی این است که روندی برپا سازند که شکست‌ناپذیر باشد. حال چه از چپ و یا راست، چه از بالا و یا پايین سنگ پرتاب شود، این روند نباید بشکند. تجاوز همیشه در دستور روز قرار خواهد داشت. مهم این است آن‌چنان پروژه جامعه‌ای ریخته شود که بتواند تجاوز را سرکوب کند. ما می‌توانیم از تجربیات گذشته بیاموزیم: استاندارد این است که آن‌ها به ما حمله خواهند کرد. ما باید پیشاپیش این را بدانیم تا بتوانیم فرآیندی را برقرار سازیم که بتواند در مقابل این ضربات مقاومت کند. این وظیفه‌ای است که در مقابل هر دولت مترقی در سطح جهان قرار دارد. نیروهای محافظه‌کار هرگز بدون مقاومت تسلیم نخواهند شد. درختی را که تو می‌کاری، باید ریشه پرقدرت و عمیقی بدواند تا بتواند ثمر به بار آورد.
نظر شما در مورد این نوشته چیست؟